Kim zoekt steeds weer de middenweg naar het gezamenlijke einddoel
Politiek in de spreekkamer
De verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn weer geweest. Ook in de spreekkamer komt dit regelmatig naar voren. De een verzakt verder in een depressie door de verkiezingsuitslag, de ander krijgt er hoop van. Als arts wordt van mij verwacht dat ik neutraal blijf. Als medewerkers zich uiten over politiek, probeer ik dan ook mijn gezicht in de plooi te houden en snel het gesprek terug te sturen naar het medische probleem.
Op politiek vlak is het over het algemeen goed te doen om neutraal te blijven, maar in dit vakgebied word ik soms ook uitgedaagd om neutraal te blijven. Ik lijk soms tussen twee partijen in te zitten: partij werknemer tegen partij werkgever, die regelmatig iets anders lijken te willen. De één wil gewoon weer gezond worden, de ander wil zo snel mogelijk weer een inzetbare medewerker. Het leuke is dat ze eigenlijk hetzelfde willen: een gezonde medewerker is namelijk ook een inzetbare medewerker. Toch lijken ze het vaak totaal anders te beleven.
Een goed voorbeeld is een leidinggevende die belt om te vertellen dat hij vindt dat iemand echt wel kan werken, omdat de zieke medewerker op Instagram heeft gepost dat hij of zij aan het winkelen was. Ik kan dit soort dingen vaak goed verklaren. Bij bijvoorbeeld een depressie word je vaak door je behandelaar geadviseerd om leuke dingen te doen; dingen die energie geven of je stemming weer een beetje kunnen verbeteren. Werkgevers worden daar soms boos over: waarom kun je wél leuke dingen doen maar niet werken? Werknemers zijn dan vaak juist boos op hun leidinggevende: die pusht ze te hard om weer te gaan werken.
Ik zit vaak een beetje tussen de twee partijen in. Ik hoor beide kanten van het verhaal aan maar moet uiteindelijk natuurlijk zelf een advies geven. Gelukkig is dat vaak een advies dat beide partijen vooruithelpt.
Als je een depressie hebt, wil je vaak het liefst de hele dag in bed blijven en is het heel moeilijk om je ertoe te zetten om dingen te ondernemen. Een onderdeel van de behandeling van depressie is activatie: toch dingen blijven ondernemen, omdat je van in bed liggen niet beter zult worden.
Maar ook een paar keer per week een paar uurtjes (aangepast) werk verrichten kan een goede stok achter de deur zijn om op te staan, je aan te kleden en toch iets te doen wat je misschien ook wel een nuttig of voldaan gevoel kan geven. De depressieve medewerker kan dus ook beter worden door juist wél wat werk te doen. Mijn advies is regelmatig dan ook een mooie middenweg: wat rustige werkzaamheden opstarten, juist om iemand beter te maken!
Zo zie je maar, verschillende visies leiden soms toch via een middenweg naar een mooi gezamenlijk einddoel. Hopelijk gaan ook de politici snel inzien dat ze eigenlijk allemaal het beste willen voor ons landje en dat ze misschien toch meer gemeen hebben dan ze denken…
